در یک روز پاییزی آلوده .

در هوای سرد و سوزناک آذر ،  آخرین بازمانده ی پاییز . 

میلاد یک دختر کوچک است در این دنیای بی نهایت .

فلفلک پانزده  سالگی ات مبارک باد .

نع !!!

این بهتر است . . . . 

فلفلک پانزده سالگی  ارزانی ات باد .                                                                                                         

بله این بهتر است . . .

چهارده سال از زندگی من گذشته ولی هر  چقدر به مخم فشار می آورم می بینم که تهی ام .

هیچ کاری برای این دنیا در این چهارده سالگی  مفت و مجانی   انجام نداده ام .

چهارده سال زندگی در این دنیا بیهوده گذشت و من زل زدم به قطار پر سرعت زمان .

انگار ماتم برده .

و چرا هیچ کس نیست که مرا بیدار کند ؟

آهای یعنی هیچ کس در این حوالی نیست که مرا بیدار کند ؟

ارزانی ام باد .

بیهودگی این چهارده سال ارزانی ام باد . و شاید پانزده سالگی . 

آخ .

چه آخ بزرگی دارد این بیهودگی .

آخ.

چه آخ بزرگی دارد این پانزده سالگی .

و من هنوز با تمام وجود ماتم برده  . . . .

دختری در این حوالی است .

در تاریخ گم شده .

تاریخ را که ورق بزنی شاید رد پایی از او ببینی .

دختری که دارد دنبال یک نشانه می گردد.

یک نشانه برای این که دیگر از ته دل و با تمام وجود نگوید  . . .

آخ.

یا مهدی .. . .. . .عجل ، عجل ، عجل